A RAGC elixiu ao químico Fernando Calvet i Prats (Vilafranca del Penedès, Barcelona, 1903 – Barcelona, 1988) como “Científico Galego de 2025”. Para dar a coñecer a súa figura e as súas contribucións ao conxunto da sociedade, vanse celebrar unha serie de actividades ao longo deste ano. A primeira foi unha conferencia no marco de “Os Luns do Ateneo”, na sede de Afundación en Santiago, en colaboración co Ateneo e o Concello de Santiago.
A conferencia impartiuna o académico da RAGC Manuel Freire Rama, catedrático de Bioquímica e Bioloxía Molecular da Universidade de Santiago. Na súa intervención, titulada “Fernando Calvet, pioneiro da bioquímica e promotor da biotecnoloxía en Galicia”, abordou a relevancia de Calvet como introdutor da bioquímica moderna en España, modernizador da química orgánica en Galicia e iniciador da investigación química na Universidade de Santiago nos anos 30 do pasado século.
O catedrático referiuse a a Calvet como “un científico trotamundos”. Da Universidad de Barcelona foi a Oxford -onde se doutorou- e logo a Madrid, para recalar en 1929 na cidade compostelá, onde con 26 anos gañou a cátedra de Química Orgánica da facultade de Ciencias. Pouco despois marchou a Múnic para experimentar con alcaloides. De volta en Santiago, en 1930, montou o primeiro laboratorio para prácticas de Química Orgánica na USC e outro destinado a traballos de investigación, creando un importante grupo investigador. Neste período puxo a punto técnicas novas de síntese e illamento de compostos orgánicos, moitos a partir de produtos naturais.
Como director científico do Instituto Bioquímico Miguel Servet, situado en Vigo, dedicouse principalmente á extracción do caruncho -un fungo parásito do centeo e doutros cereais- co fin de obter alcaloides, que se empregarían para fabricar o preparado Pan Ergot, un composto indicado para diferentes afeccións.
Freire lembrou que Calvet participou na redacción do Estatuto de Autonomía de Galicia. “Significouse como liberal e ao comezo da Guerra Civil apartárono da Cátedra” -indicou-. Esta situación levouno a marchar a Estocolmo e logo a Edimburgo. En 1939 regresou a Galicia e colaborou na creación dos Laboratorios Zeltia do Porriño, onde se centrou na extracción e purificación de compostos naturais de plantas e tecidos de animais para a elaboración de produtos farmacolóxicos. Máis tarde traballou en importantes centros de investigación nos Estados Unidos, ata que conseguiu a cátedra de Bioquímica na Universidad de Barcelona, cidade na que faleceu en 1988.
